Brezilyalı yazar Paulo Coelho’nun “Simyacı” adlı kitabını bilmem okudunuz mu? Birkaç yıl önce okumuştum…Okumaya başlayınca oldukça sizi sürükleyecek ve elinizden bıraktırmadan sonlandıracağınız bir kitap bu…
Endülüslü genç bir çobanın mutluluğu başka diyarlarda aramaya gitmenin hikayesidir bu…
Yurdundan kalkmış Cebelitarık Boğazı’nı geçip Afrika kıtasında bir çok ülkeyi çetin bir yürüyüş ve eziyetle aşıp Mısır Piramitlerine kadar gitmiş bir insanın hayatını anlatıyor…Çoban Santiago, yüreğinin söylediklerini dikkatle dinleyerek çölde ilerlemesine devam etti. Karşılaştıkları güçlükler karşısında hep kendi kişisel menkıbesine güvendi ve sonunda kumullar tepesine ulaştı. Piramitler, bütün görkemiyle karşısında yükseliyordu. Dizüstü düşüp ağladı ve kişisel menkıbesine ulaşırken rastladığı insanlar için Allah’a şükretti. Hazineye ulaşmak için kumulu bütün gece boyunca kazdı. Sabah gün doğarken doğruldu ve piramitlere baktı. “Gerçekte kendi kişisel menkıbesini yaşayan kimseye karşı hayat cömerttir” diye düşündü.
***
Yolculuklar ve hayatın kendisi bize aslında pek çok şeyi öğretir, ama biz bunların çoğunun farkına varamayız veya varmakta güçlük çekeriz…Belki hayatta en çok aradığımız şey, en büyük hazine baş ucumuzda olabilir, ama bunu fark etmek önemlidir…
Günümüzde özellikle büyükşehirlerde yaşayan biz metropol insanları…
(Ki artık hepimiz metropol insanı olmuş vaziyetteyiz…)
Metropolün gürültülü yaşam akışı içinde bocalayıp dururuz…
Bizi zaman zaman boğar ve sanki boğazımızı sıkar bu metropol yaşamı…
Ancak yine de vazgeçemeyiz…
Boğucu şehir yaşamının içinde kim sık, sık sessiz dağ yamaçlarını veya dalgaların: “şıp…şıp” vurduğu deniz kıyısını özlemez ki?
***
Esas hazine, çok uzaklarda değil, çok yakınınızda bulunan, soluklanabileceğiniz bir cennet parçası yer olabilir…
Fakat siz bunun farkında değilsinizdir…
Gürültülü Metropol yaşamınızdan sıkıldıysanız kendinizi ve sevdiklerinizi böyle yerlere atmaya çalışın!
Yoksa gürültülü sıkıcı şehirde, ne iş biter, ne de dert…
O anınızı doyasıya yaşamaya çalışın!
