İl olamamanın acısı şimdi çıkıyor…

31 yıl geride kaldı gazetecilikte, 32 yıla başladık. Birileri gibi üçer beşer yıl atlaadık  meslek yılı sayımında, neyse o…Lafı nereye getireceğim? Meslekte 31 yıl geride kalıp 32. Yıldan da günleri çoktan aldık, 1989 yılından bu yana da her gün köşe yazısı yazmaktayım ve hep yazdıklarımda şu bölgenin iyilikleri, güzellikleri için çabaladım, Gebze’nin sesi olmaya çalıştım. 30 yıldan fazladır diyorum ki  İzmit Lobisi var ve bizim  hem siyasette hem gelişmede yolumuzu kesiyor.

Siyaseten  Ankara yolunda önümüzü kesiyor bu lobi. Bu seçimlerde de böyle oldu. 1 Kasım seçimleri için iktidar partisinden bize ancak 7.nci sırayı layık gördüler…

Ha şaşırdım mı kesinlikle hayır! Biz böyle şeyi hep bekliyoruz ve oldu. Gebzeli Avukat, sevilen sima Cemalettin Kaflı’yı bile ikinci kez aday göstermediler…

İl olamamanın sancısını hep çekmişizdir, acıları da şimdi çıkıyor…

Yıllardır İl Platformlarına hep katılan gazeteci oldum, yerimden ahkam kesmedim…

Ha Gebze il olur mu? Gebze bu olmayan il mücadelesi ile nereye varır ki?

Bekleyin bir gün piyangodan çıkabilir…

***

Osmanlı’da iken ülkemiz…

“1923’e gelinceye kadar Türkiye’de;

Nüfus 13 milyon civarıydı, 11 milyon kişi köyde yaşıyordu.

40 bin köy vardı, 38 bininde okul yoktu.

Traktör sıfırdı, karasaban’dı.

5 bin köyde sığır vebası vardı.

Hayvanlar kırılıyor, insanlar kırılıyordu.

İki milyon kişi sıtma, bir milyon kişi frengiydi, verem, tifüs, tifo salgını vardı, üç milyon kişi trahomluydu,

Bebek ölüm oranı yüzde 48’di, yani her doğan iki bebekten biri ölüyordu.

Memlekette sadece 337 doktor vardı.

Sadece 60 eczacı vardı, sadece 8’i Türk’tü.

Diş hekimi, sıfırdı.

Dört hemşire vardı…

DEVAM EDECEK…